ξεμυτάω και ξεμυτίζω

1. κάνω μύτη σε μολύβι, σε ξύλο ή άλλο αντικείμενο.
2. βγαίνω από το σπίτι μου για την εξοχή ή αλλού με μεγάλη κακοκαιρία.
   φράσεις: “Μωρέ, δεν ξεμυτάει ρουθούνι”, λόγω κακοκαιρίας. “Τα κατάφερα και ξεμύτισα, αλλά έγινα μούσκεμα”.

Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος – Πανταζής Κοντομίχης

Ξεμ(υ)τάω -ίζω (ἐκ-μύζω, μύτη) = ὀξύνω τὴν αἰχμὴν ξύλου, μολυβδίδος κ.τ.ὅ.

Τα Λευκαδίτικα — Χριστόφορος Λάζαρης

Ξεμυτίζω § λεπτύνω τὴν ἄκραν ξυλαρίου ἢ κονδυλίου, ποιῶ αὐτὴν λεπτήν, ὡς μύτην (ῥίνα).