τσαγκουλιέρης

“Επάγγελμα” που ούτε την ακριβή εποχή της παρουσίας του γνωρίζουμε, αλλά ούτε καν για την ίδια την ύπαρξη του είμαστε βέβαιοι. (…)

Ο τσαγκουλιέρης φτάνει μέχρι εμάς, πολύ αμυδρά, μέσα από σκώμματα ή χαριτολογήματα, που λέγονταν για να περιπαίξουν τους κατοίκους της πόλης. Θεωρούμε υποχρέωσή μας να το καταγράψουε, όπως ακριβώς το έχουμε ακούσει (…):

“Σε εποχή – λέει το πείραγμα – που τα δημόσια αφοδευτήρια ήταν ανύπαρκτα, αλλά ακόμα και σ΄ αυτά τα σπίτια, η ύπαρξή καμπινέδων ήταν σπάνια, υπήρξαν άνθρωποι που η ένδειά τους, τους οδήγησε  στο να εκμεταλλευτούν “επαγγελματικά” τούτη την έλλειψη.

Ο τσαγκουλιέρης, μ΄ένα τσαγκούλι (δοχείο νυχτός) στο χέρι και μια μακριά χοντρή μπέρτα, περιφέροταν στο κέντρο (αγορά) της πόλης, διαλαλώντας στα ιταλικά τις υπηρεσίες που πρόσφερε: Chi voi cacare (= ποιος θέλει ν΄ αποπατήσει).

Όταν παρουσιαζότανε “πελάτης”, ο τσαγκουλιέρης τοποθετούσε σε μια κάπως απόμερη γωνιά το δοχείο του, άπλωνε μπροστά με τα δυο χέρια σε έκταση, τη μπέρτα, για να κάμει το χώρο αθέατο, από τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών και ο πελάτης έκανε ανενόχλητος τη “δουλειά” του.

Τελειώνοντας ο τσαγκουλιέρης αφού εισέπραττε την αμοιβή του, μάζευε τη μπέρτα του, έπαιρνε το δοχείο του και κατέβαινε στην παραλία να τ΄ αδειάσει και να το ξεπλύνει για να ξαναγυρίσει στη βόλτα του, σε αναζήτηση νέου πελάτη”.