(τα) πορτοκάλια (παιχνίδι)

παιχνίδι. Παίζοταν στατικά (χωρίς κυνηγητά), ανήκει εν μέρει στα τυχερά παιχνίδια και είναι εποχικό, παίζοταν κυρίως τους μήνες Δεκέμβρη και Γενάρη και ιδιαίτερα τις ημέρες του δωδεκαημέρου στις γιορτές.

Παίζοταν με 2 τουλάχιστον παίχτες. Έστηναν σε κάποια άκρη ένα πορτοκάλι σε απόσταση 1-2 μέτρων και το σημάδευαν με τη σειρά χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό ένα νόμισμα, τάλιρο ή δίφραγγο. Όποιος κατάφερνε να καρφώσει το νόμισμα στο πορτοκάλι, το κέρδιζε, και συνέχιζε να σημαδεύει ένα δεύτερο, ένα τρίτο κ.λπ. Αν αποτύχαινε πλήρωνε την αξία του πορτοκαλιού.

Σε άλλες περιπτώσεις -αυτό γινόταν στην πόλη- σ΄ένα πανεράκι με πορτοκάλια, που το ακουμπούσαν πλάγια, κάπου, έστηναν ψηλότερα, για να ξεχωρίζει από τα άλλα, ένα πορτοκάλι και ο παίκτης το σημάδευε, με νόμισμα πάλι, αλλά κατά προτίμηση με μπακιρένια (χάλκινη) παλιά δεκάρα, του τη λέγανε μπακίρα, και που πολλοί παίκτες του παιχνιδιού τη φύλαγαν από προπολεμικά, αφού τώρα (στην εποχή του Κοντομίχη, αλλά και σήμερα) δεν είναι πια σε χρήση.

Οι όροι του παιχνιδιού ήταν οι ίδιοι, μόνο που καμιά φορά το κάρφωμα ή η αποτυχία συνεπαγόταν κέρδος ή χάσιμο πολλαπλάσιο της αξίας ενός πορτοκαλιού. Εξυπακούεται ότι σ΄ αυτή την τελευταία μορφή το παιχνίδι το ‘παιζαν άνδρες, φανατικοί μάλιστα και το έλγαν “καρφωτό”.

Από τη σειρά βιβλίων «Λαογραφικά της Λευκάδας» του Πανταζή Κοντομίχη