(πρώτη) ελιά

παιδικό παιχνίδι, διασκεδαστικό και αθλητικό

Ασκούσε τους παίχτες στο πήδημα ύψους με την αντιστήριξη των χεριών. Το έπαιζαν περισσότεροι από δύο.

Ο ένας καθόταν “μάνα” και ήταν υποχρεωμένος να σκύψει, να λυγίσει τη μέση του, στηρίζοντας τα χέρια του στα γόνατα, με το κεφάλι μέσα, και οι άλλοι ένας ένας να παίρνουν φόρα και να τον πηδούν με ανοιχτά πόδια, βάνοντας ελαφρά τα χέρια τους στη μέση της μάνας. Ἐνας, ένας που πηδούσε, έλεγε: “πρώτη ελιά” ή “πρώτος ήλιος κι άγγιαχτος” (σε μερικά χωριά), γιατί δεν έπρεπε ο πηδών να ΄γγίξει σε κανένα σημείο του σώματος της μάνας.

Σε αντίθετη περίπτωση, καθόταν αυτός κάτω και τον πηδούσαν οι άλλοι.

Όταν τελείωναν όλοι επιτυχώς το πήδημα, τότε η μάνα σηκωνόταν πιο ψηλά, οπότε τα πράγατα δυσκόλευαν. Πηδώντας για δεύτερη φορά οι συμπαίχτες έλεγαν: “δεύτερη (εννοώντας ελιά) με τα κλαριά” ή “δεύτερος ήλιος κι άγγιαχτος”.  Και πάλι όποιος έγγιαζε καθόταν μάνα.

Γινόταν τέλος και τρίτη και τελευταία προσπάθεια, οπότε η μάνα σηκωνόταν ακόμα πιο ψηλά και ο δειλιάζων και μη αποπειρώμενος αποσυρόταν. Τώρα καθένας που πηδούσε φώναζε: “τρίτη κι άγγιαχτη”.

Θυμίζουμε ότι από τη δεύτερη φάση του παιχνιδιού, όποιος πηδούσε, έδινε και μια γερή χεροκωλιά στη μάνα.

Η “πρώτη ελιά” θυμίζει το άθλημα “γαϊδάρα” που εκτελούσαμε στις γυμναστικές επιδείξεις του γυμνασίου. Σήμερα το βλέπουμε σε διάφορες παραλλαγές του στα διάφορα αγωνίσματα.

Από τη σειρά βιβλίων «Λαογραφικά της Λευκάδας» του Πανταζή Κοντομίχη