απ(ι)θώνω και π΄θώνω
φυλάω κάτι, το κρύβω το ακουμπώ.
“Σε ΄σένα πίθωσα το μυστικό μου” – “Το ΄χω ΄πιθωμένο καλά” – “Εγώ τ΄ ν΄ απίθωσα τώρα την κουβέντα μου”.
Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος – Πανταζής Κοντομίχης
Ἀπ(ι)θώνω: (ἀπὸ-τίθημι, θέσις) = τοποθετῶ, φυλάσσω, ἀποκρύπτω.
Τα Λευκαδίτικα – Χριστόφορος Λάζαρης
(Και χωρίς το -π-). Τοποθετώ ακουμπώ. Το “πίθωσε” αόριστος, είναι “Ημέτα προσοχής και αβρότητος τοποθέτησης πράγματος τινός” (Βαλαωρίτης, 333). Και στη Γυναίκα της Ζάκυθος, 1, 4 εξ. Λέμε: “Πού απίθωσες;”.
Καρσάνικα Γλωσσικά Ιδιώματα – Δημ. Κατωπόδης
Άπιθόνω § θέτω τι εἰς ἀσφαλὲς μέρος.
Σημ. Ἐκ τῆς ἐπὶ καὶ τοῦ πρωτοθ. θέματος θέω, διότι ὡς καὶ ἀλλαχοῦ εἴπαμεν (ἴδ. Συλλογ. ἐν λ. κόβω), οἱ Λευκάδιοι ποιοῦσι μεγάλην χρῆσιν τῶν πρωτοθέτων θεμάτων· ἡ δὲ ἐπὶ ἐγένετο ἀπὶ κατὰ τὰ Δωρ. ἄτερος ἐπιτράψω κτλ. τὸ δὲ θέω ἐγένετο θόνω κατὰ τὰ ἄλλα δημοτικὰ ὀχθρός, ὁβραῖος, ἀντὶ ἐχθρός, ἑβραῖος, καὶ ἐπενθέσει τοῦ ν κατὰ τὰ ἀρχ. δύνω, χύνω, ἀντὶ δύω, χέω. Ὁ Βυζ. παραλείπει τὴν λ