αγριομανώ

λέγεται σε περίπτωση άγριας, πυκνής και μεγάλης βλάστησης

“Μέσ΄ το σκοτάδι το βαθύ χιλιόχρονο ρουπάκι / φοβέριζε τον ουρανό με τ΄ αγριομάνητό του” (ΒΑΛ. Αθανάσιος Διάκος Δ΄άσμα Δ΄ 22).

Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος – Πανταζής Κοντομίχης

“Φοβέριζε τὸν οὐρανὸ μέ τἀγριομανητό του” σελ 172, Ἀθ. Διάκος, ΑΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ)

ἀγριομανῶ ὡς τό ὑλημανῶ τῶν ἀρχαίων εἰς δήλωσιν ὑπερβαλλούσης βλαστήσεως, ὅθεν καὶ τὸ ὅταν αἱ σποραὶ ἀγριομανοῦν, θρέφουν τοῦ ἑαυτοῦ τῶν.

Σημειῶ δὲ τὴν φράσιν διὰ τὴν παράδοξον σύνταξιν τοῦ θρέφω μετὰ γενικῆς καὶ τὴν οὐχ ἦττον παράδοξον ἔννοιαν ὅτι τὰ ὑλημανοῦντα φυτὰ δὲν φέρουσι καρπὸν ὡς ἀναλισκομένης πάσης τῆς ζωτικῆς  αὐτῶν οὐσίας εἰς διατροφὴν τῶν φύλλων.

Τοῦτο συμβαίνει συνήθως ὅταν ὁ σπόρος ῥίπτεται εἰς τόπους ἀρτίως καλλιεργηθέντες, ἀλλά ἐκ πολλοῦ μείναντας χέρσους. Ὑπάρχουσι δὲ καὶ ἄλλα ὁμοίως συντεθειμένα ῥήματα, ἐν οἶς τὸ δεύτερον τῆς συνθέσεως μέρος ἐπιτείνει τὴν σημασίαν τοῦ πρώτου.

Σημειώσεις Βαλαωρίτη Ἀπαντα – Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης, Σχόλια στόν Ἀθανάσιο Διάκο

Ετυμολογική σημείωση:
Από το άγριος + ρηματικό επίθημα -μανώ (<αρχ. μανία) (πβ. φυσομανώ-άω, λυσσομανώ-άω).

Συνήθης και ο τύπος αγριομανάω

(Π.Γ. Κριμπάς)