βλύχα (η)

βλύχες λέγονται τα αβαθή πηγάδια που υπάρχουν στη Χώρα. Το κάθε σπίτι και το κάθε κατάστημα, ακόμα, είχε τη βλύχα του. Το νερό ήταν υφάλμηρο.

Αλλά οι βλύχες ήταν στην εποχή τους χρησιμότατες, όλες οι σπιτικές δουλειές μ΄ αυτές γίνονταν. Πλύσιμο, μαγείρεμα, σφουγγάρισμα κ.λ.π.

Δεν έπιναν όμως απ΄ αυτό. Νερό πόσιμο έπαιρναν από τη βρύση της γειτονιάς: Σε κάθε γειτονιά υπήρχε μια βρύση (υδραγωγείου) όπου με το μαστραπά οι νοικοκυρές έπαιρναν πόσιμο νερό.

Το αντίστοιχο της βλύχας στα χωριά ήταν (μιλάμε για προ του 1945 εποχή) οι στέρνες, τα πηγάδια και οι βρύσες οι κρυσταλλόνερες του βουνού.
Οι βλύχες καταργήθηκαν (χάθηκαν) απ΄ την ώρα που στα σπίτια άρχισαν να φκιάνουν βόθρους αφοδευτηρίων -άρα μόλυνση του υπεδάφους – και να εγκαθιστούν βρύσες μέσα στα σπίτια.

Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος – Πανταζής Κοντομίχης

Βλύχα /ἡ/ (βλύζω) = ἀβαθὲς φρεάττιον (ὑφαλμύρου συνήθως περιεχομένου λόγῳ διηθήσεων τῆς παρακειμένης θαλάσσης).

Tα Λευκαδίτικα – Χριστόφορος Λάζαρης

βλύχα (ἡ): μικρό πηγάδι στήν αὐλή τῶν σπιτιῶν τῆς Χώρας, μέ γλυφό (ὑφάλμυρο) νερό. (ΑΡΧ. = βλύσις, ἀνάβλυσις).

Λεξικό Ιδιωματικών Οικοδομικών Όρων – Χαρά Παπαδάτου