βέρα (η)

ο χρυσός δακτύλιος, χωρίς λίθους ή άλλο τι κοσμητικό. Η βέρα αυτή γινόταν συχνά το όργανο μαγγανείας στην προσπάθεια των κοριτσιών να προκαλέσουν προμάντεμα για τη μοίρα τους. Έπαιρναν τη βέρα μια καλής νοικοκυράς “που δεν εγνώρισε χάρο”, την έδεναν με μια τρίχα από τα μαλλιά της και την κρεμούσαν πάνω από ένα ποτήρι μισογεμάτο με αμίλητο νερό. Το ποτήρι το ΄βαναν πάνω σε μια Καινή Διαθήκη, για να ΄ρθει το καλό πνεύμα και όχι ο Αντίχριστος. Με κλειστά τώρα όλα τα πορτοπαράθυρα του σπιτιού, μια κοπέλλα, βαστώντας πάνω από το ποτήρι τη βέρα της καλής νοικοκυράς, έλεγε ψιθυριστά το ξόρκι: “Αί-Γιάννη Λαμπαδιάρη / πο ΄χεις του Θεού τη χάρη κλπ.” (κι αυτό γιατί η μαγγανεία γινόταν στη γιορτή του Αϊ-Γιάννη του Ριγανά 24 Ιουνίου) και καλούσε το καλό πνεύμα να ΄ρθει και να κάμει τη βέρα να χτυπήσει στα χείλη του ποτηριού, όπου αυτή θα του έλεγε. Κι ανάλογα με τα από ΄δω ή από ΄κει χτυπήματα, καταλάβαιναν τι εννοούσε το πνεύμα για το γαμπρό, τις δουλειές του κ.ά.π. η μαγική αυτή πράξη γινόταν συχνά στην πόλη, ενώ στα χωριά σπάνια (Τσαγγαλάς Κ.)