μονομερίδα (η)

«καὶ δὲ θυμοῦμαι, νἄνιωσα ποτέ μου τὴ λαχτάρα,
ὁποῦ μὲ σφάζει σήμερα καὶ σὰ μονομερίδα
ἀπὥν΄ ἁρμὸ στὸν ἄλλονε, κρυφὰ κρυφὰ χωνεύει
καὶ μοῦ ρουφάει τὴ δύναμη καὶ μὲ νεκρώνει, Λάμπρε»
σελ. 160 Ἀθ. Διάκος ἄσμα ΤΡΙΤΟΝ.

Ὄφις μικρός, θανατηφόρος.

Ἐκ δὲ τῆς ἀμβλύτητος τῆς οὐράς προῆλθεν ἡ ἰδέα ὅτι δικέφαλον εἶναι τὸ ἑρπετὸν τοῦτο.  Ἐμποιεῖ  τρόμον ἡ ζοφερὰ αὐτοῦ χροιὰ καὶ καθίσταται λίαν ἐπικίνδυνον ὡς ἐκ τῆς μικρότητος αὐτοῦ.

Πρὸς τὸν ἐπιμόνως ἀρνούμενον τὴν ἐκτέλεσιν ἐπανειλημμένης  προσταγῆς καὶ ἐντόνως ἐκφωνοῦντα «ὄχι» ἐκτοξεύεται τὸ «Ὀχιά καὶ μονομερίδα»! Τὸ μὲν πρῶτον ὡς παρήχησις τοῦ ὄχι καὶ ὡς ἐμφαῖνον ἄλλον ὄφιν ἐπίσης θανατηφόρον, τὸ δέ δεύτερον πρὸς ἐπίτασιν τῆς κατάρας.

Ἐκτός τῶν δύο τούτων, ἐπικίνδυνα θεωροῦνται παρ΄ ἡμίν ὁ ἀστρίτης καὶ τὸ ἀκονάκι, περί οὖ καὶ τὸ δημῶδες:
«Ἀν σε φάῃ τἀκονάκι
τὸ τσαπί καὶ τό φτυαράκι».

Ἡ δενδρογαλιά, ὁ σαπίτης, ὁ τυφλίτης, τό σαϊτάρι, θεωροῦνται ἀκίνδυνα.

Ὡς φάρμακον εἰς οὐδετέρωσιν τοῦ ἰοῦ τῶν ὅφεων παρέχεται λευκή τις κόνις, κατασκευαζομένη ἐκ τινος φυτοῦ ὅπερ καὶ φειδοχόρτι καλεῖται. Τινὲς πιστεύουσιν ὅτι τὴν αὐτὴν θαυμασίαν ἰδιότητα ἔχει καὶ ἡ δρακοντία (ἄρον, δρακόντιον τῶν ἀρχαίων, Arum italicum) φυτὸν περικλεῖον ἐντὸς πρασινωπῆς θήκης καυλὸν ἐρυθροειδῇ, κοινῶς λεγόμενον γκάρδην. Ὁ καυλὸς οὖτως ἀποτεφρούμενος εἶναι τὸ  ἀντιφάρμακον. Ἀρκεῖ νὰ πίῃ τις τὴν κόνιν δὶς ἐντός ἑβδομάδος, ἀλλὰ μόνον κατὰ τήν Τετράδην καὶ τὴν Παρασκευήν, μόλις ἐγειρόμενος τοῦ ὑπνου καὶ πρό πάσης ἐδωδῆς καὶ πόσεως. Ἡ θεραπεία αὕτη καλεῖται πότισμα καὶ ποτισμένος ὁ διὰ τοῦ τρόπου τούτου καταστὰς ἄτρωτος. Ὁ σίελος ἀποκτᾷ τότε καταπληκτικὴν ἰδιότητα, ὥστε διὰ τῆς ἀπλῆς ἐπιθέσεως αὐτοῦ ὄχι μόνον ὁ ὄφις καταλαμβάνεται ὑπὸ νάρκης, ἀλλὰ θεραπεύονται τὰ τραύματα καὶ εκλείπουσι τὰ φαινόμενα τῆς δηλητηριάσεως.

βλ. μολημερίδα