λέω-λε (αλήθεια)
Πολλές τέτοιες λέξεις και φρασούλες ήταν σε καθημερινή χρήση στο χωριό και χαρακτήριζαν την ιδιωματικότητα της γλ’ωσσας, όπως “κάμε κόντο”, “κάνε” (τουλάχιστον), “κιαπέ” (κι έπειτα), “κιαπέκιοναι” (μια λέξη), “απέκεια”.
Στο λέω-λε, έχουμε επανάληψη της συλλαβής “λε” της πρώτης λέξης και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το ισπανικό επιφώνημα “ολέ” των γηπέδων (Λάζαρης).