κουτάω

τολμώ, έχω θάρρος. “Αν κουτάς, πάρ΄το” – “Αν κουτάς, πες το … και θα δεις” – “δεν κουτάς να κρίνεις”.

Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος – Πανταζής Κοντομίχης

Κ(ου)τάω (κοτέω) = ἀποτολμῶ ἐπικίνδυνον πράξιν, ριψοκινδυνεύω.

Τα Λευκαδίτικα – Χριστόφορος Λάζαρης   

Τολμώ. Λέμε: “αν σου κουτάει”, μάλλον, “κτάει” (χωρίς τη δίφθογγο, που μαζί με τα άλλα φωνήεντα, εξωβέλισαν οι Λευκαδίτες).
Ο Βαλαωρίτης στον “Φωτεινό” του (άσμα α΄, στ. 13) βάζει τον ψυχογιό του ήρωα του Μήτρο, να απαντά στην προτροπή “πάρ΄ ένα σβόλο, Μήτρο …”, “Είναι του Ρήγα, δεν κοτώ …”.
Ετυμολογικά η λέξη σχετίζεται με το αρχαίο κοτ(τ)τος, που σημαίνει κύβος δηλ. (εδώ) ζάρι. Ας θυμηθούμε το “(δια)κυβεύω” που σημαίνει τολμώ και εν προκειμένω την αποκοτιά, τόλμη. Και ο Κριαράς, κοτώ -ας, κοττώ (από το κόττος).
Να σημειώσουμε εδώ ότι σε μας είναι εύχρηστες οι περιφράσεις: “αν σου κ(ου)τάει αν σου βαστάει, αντί των αν κουτάς, βαστάς κ.ο.κ.” Όπως και οι γνωστές (ιδίως στο χωριό) με (σε) πεινάει, με (σε) διψάει, αντί για πεινώ, διψώ κ.λπ.
Να θυμηθούμε και το αλικοτίστηκα.
Τέλος το σχετικό, που πιο πάνω αναφέραμε “αν σου βαστάει“, είναι από το βάστημα, η αντοχή και θα πει αν αντέχεις.

Καρσάνικα Γλωσσικά Ιδιώματα – Δημ. Κατωπόδης