κόσκινο

Παιχνίδι που συνήθιζαν στην πόλη προπολεμικά, την ημέρα των Χριστουγέννων. Είχαν ένα ειδικό κόσκινο, μεγαλύτερο από τα συνηθισμένα. Ο πυθμένας του ήταν χωρισμένος σε πυραμοειδή φελιά διαφόρων χρωματισμών και πάνω σε αυτά και ενώ το κόσκινο έμενε ακίνητο, κινούταν μια μπίλια, σα μικρή μπάλα μπιλιάρδου, που περιστρεφόταν γύρω σ΄ ένα περιφερειακό αυλάκι του κόσκινου.

Όποιος ήθελε να παίξει έβαζε χρήματα στο φελί στο χρώμα της αρεσκείας του. Κι αν η μπίλια σταματούσε εκεί, κέρδιζε. Αφεντικό του παιχνιδιού ήταν ο ιδιοκτήτης του κόσκινου και έπαιζαν ένας δύο, το πολύ. Το κόσκινο στηνόταν ένα σημείο της αγοράς. Και γύρω γύρω έστεκαν αρκετοί περίεργοι και όσοι ήθελαν να παίξουν. Ο κάτοχος του κόσκινου λεγόταν κοσκινατζής.

Καποτε έτυχε να ονομάζεται Κουγιωγιού, και ήταν γυναίκα και γι΄ αυτό το κόσκινο το αφέντευε κάποιος πληρεξούσιος ή συνέταιρος της. Κι έλεγαν εν χορώ, ή κατά μονας, μικροί και μεγάλοι συμπαίκτες διακεδάζοντας, αλλά και διαλαλώντας για το κόσκινο:

“Άσπρο, μαύρο, κόκκινο
τσ΄ Κουγιωγιούς το κόσκινο
Τούρλουλας … δαιμόνιο”

Από τη σειρά βιβλίων «Λαογραφικά της Λευκάδας» του Πανταζή Κοντομίχη

το αγόραζαν από πλανώδιους, Έχει σχήμα στρογγυλό και αποτελείται από συρμάτινο πλέγμα. Κοσκίνιζαν συνήθως τα όσπρια για να είναι πιο καθαρά. Τις μεταξόσιτες τις χρησιμοποιούσαν για να βγαίνει πιο λεπτό το αλεύρι και να φτιάχνουν παξιμάδια, κουλούρια κ.ά.

Γλωσσάριο Μιλτ. Δ. Κακλαμάνη