δικάει (απρόσ.) και δικάω

φτάνει, αρκεί, επαρκεί.

φράση: “με δικάει αυτό”. “Το ψωμί που έχομε δεν μας δικάει”.
Δημ. τραγούδι: ” … Κι α δε δικήσουνε κι αυτά, δίνω και το σαγιά μου …” (Ι.Ν. Σταματέλος, Σύλλαβος Λευκαδίτικης Διαλέκτου, σελ 408).

Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος – Πανταζής Κοντομίχης

Δικάω (δικαιόω-ῶ) = ἱκανοποιῶ, ἐπαρκῶ, φθάνω ποσοτικῶς.

Τα Λευκαδίτικα – Χριστόφορος Λάζαρης   

Με δικάει.
Δικάω και δικώ, δημ. εξαρκώ, επαρκώ. Είμαι αρκετός, φτάνω για κάτι.

Παροιμία: “Κι αν δε δικήσουν τ΄ άσπρα μου (τα χρήματά μου) πουλώ και τ΄ άλογο μου”. ‘Η “ο μιστός μου δε μου δικάει ούτε να φάω” (λέξη Δημητράκου).

Με την παρατήρηση ότι σε μας η γενική “μου” γίνεται αιτιατική “με”. Έτσι λέμε: “Δε με δ(ι)κάει … δε με φτάνει …” και στην απόδοση έχουμε “με”.
Αναλόγως και ο άλλος ιδιωματισμός. Αντί πεινάω, διψώ, έχουμε περιφραστικά: με πεινάει, με διψάει.

Καρσάνικα Γλωσσικά Ιδιώματα – Δημ. Κατωπόδης

Δικάει = μέ φτάνει, δέν μέ δικάει, δέν μέ φτάνει.