δέσιμο αφαλού
Σε περιπτώσεις δυνατού κοιλόπονου, “λυνόταν” ο αφαλός κι έπρεπε ν΄ αποκατασταθεί στη θέση του για να σταματήσουν οι πόνοι. Αυτό όμως ήταν δύσκολη δουλειά και ήθελε τη γιάτρισσά του, που ήταν σχεδόν πάντα η μαμή. Εκείνη έστριβε με τέχνη τον αφαλό με το δάχτυλο της ή με ένα ειδικό καλαμένιο μασούρι, κι αφού τον πήγαινε (έτσι πίστευε) στη θέση του, έβανε απάνω μια μικρή ποδολόγα από ύφασμα μάλλινο ή μπαμπακερό, πάνω στην οποία τοποθετούσαν ένα λόβι σκόρδο, λίγη ρίγανη, λάδι, τριμμένο κάρβουνο, και μπαμπάκι ποτισμένο με ρακολίβανο.
Από τη σειρά βιβλίων “Λαογραφικά της Λευκάδας” του Πανταζή Κοντομίχη