αμπόδεμα

Το αμπόδεμα ή δέσιμο ήταν μια παλιά συνήθισμένη μαγγανεία και στη Λευκάδα και απέβλεπε στο να εμποδιστούν οι νεόνυμφοι να εκτελέσουν τα πρώτα συζυγικά τους καθήκοντα. Γινόταν την ώρα του στεφανώματος και συγκεκριμένα τη στιγμή που ο παπάς έλεγε: “και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν” ή όταν απάγγελνε με στόμφο και μεγαλοπρέπεια το “στέφεται ο δούλος του Θεού ….” Εκείνος λοιπόν που έβαζε στο νου να αμποδέσει το αντόγυνο – και που παρευρίσκονταν φυσικά στο μυστήριο – μόλις άκουγε τα λόγια του παπά έκανε με τρόπο τα μάγια του ως εξής: έπαιρνε κλωστή ή λωρίδα υφάσματος, την κόμποιαζε τρεις φορές κι έλεγε μέσα του: “Κομπιάζω, δένω και το γαμπρό μποδένω”. Οι νιόνυμφοι, θορυβημένοι και ντροπιασμένοι κατέφευγαν στην ξορκίστρα να τους “λύσει” με ξόρκι. Μετά τους συμβούλευε να γράψουν σε χαρτί τη φρ’αση: “Λύει τα δεσμά και δροσίζει την φλόγαν …”, “και τότε ας πέσει με τη γυναίκα του και λύγει γη μαγεία”. Άλλοτε πάλι οι αμποδεμένοι φορούσαν κατάσαρκα φυκαχτό που έβαναν μέσα γραμμένο σε χαρτί το ξόρκι για το λύσιμο και το κρατούσαν απάνω τους “ώσπου να έρθουν στα καλά τους”. Αν ωστόσο συναντούσαν δυσκολίες κατέφευγαν σε γιατρό πρακτικό για θεραπεία με γιατροσόφια όπως ένα μείγμα από χολή κοράκου και μελισσανθόλαδου. Το αμπόδεμα μπορούσε κάποιος να το αποφύγει με αντιμάγια που τα έκανε η μάνα του γαμπρού. Αν δηλ.  είχε υπόνοιες ότι κάποιος εχθρός θάκανε μάγια στο νιόφωτο γινόταν το εξής: Μια πρωτοθειά του γαμπρού – κατά το έθιμο – τον έζωνε στη μέση, πριν από το στεφάνωμα, “για να είναι ζωσμένος την ώρα του μυστηρίου”, με μια κλωστή από τραγόμαλλο (που συμβόλιζε την πληρότητα του αρσενικού),  ταιριασμένη σε κλαρί βάτου (που είναι φυσική παγίδα που σ΄ αυτή δεν κολλάει κανένα κακό μιας και “ο,τι ντέσει στο βάτο, διαλύεται”) ή σε ένα δίχτυ ( για να πιαστεί ο ύπουλος εχθρός), και γλύτωνε απ΄ το αμπόδεμα.

βλ. αμποδεμένος

Από τη σειρά βιβλίων “Λαογραφικά της Λευκάδας” του Πανταζή Κοντομίχη