Ψάχνετε κάτι;

Γράψτε την λέξη που ακούσατε ή διαβάσατε και δείτε τι ακριβώς σημαίνει στο Λευκαδίτικο ιδίωμα!

Σύλλαβος


Σ Υ Λ Λ Α Β Ο Σ

 Τῶν κυριωτέρων ἰδιωματισμῶν τῆς Λευκαδικῆς διαλέκτου.

 Ὁ ἐπικρατέστερος χαρακτὴρ τῆς Λευκαδικῆς διαλέκτου εἶνε ὁ Αἰολοδωρικός, ἐπειδὴ οἱ Λευκάδιοι ἄποικοι τῶν Κορινθίων, ἕλκουσι τὴν ἀρχὴν ἀπὸ τοῦ Δωρικοῦ φύλου (Σκύλ. ἐν Ἀκαρν. – Ἡροδότ. Η’ 45). Οἱ ἰδιωματισμοὶ αὐτῆς δύνανται νὰ διαιρεθῶσιν εἰς ἀρχαϊκοὺς καὶ εἰς ἰδιορρύθμους. Καὶ ἀρχαϊκοὺς μὲν καλοῦμεν, οὓς οἱ Λευκάδιοι παρέλαβαν ἀρχῆθεν, καὶ δι’ αὐτῶν διέπλασαν τὸ γλωσσικὸν αὐτῶν φύραμα, ἰδιορρύθμους δέ, οὓς αὐτοὶ ἐφ’ ἑαυτῶν ἐδημιούργησαν, ἐπειγόμενοι κατὰ μικρὸν ὑπὸ ἐγχωρίων περιστάσεων.

  • α’. Ἀρχαϊκοὶ ἰδιωματισμοί.

  1. Α. – Οἱ Λευκάδιοι μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Ε, ὡς ἀχινιός, φεύγα, ἀντὶ ἐχῖνος, φεῦγε, κατὰ τὰ Δωρικὰ ὄπισθα, ἄτερος, ἐπιτράψω, ἀντὶ ὄπισθε, ἕτερος, ἐπιτρέψω.

– ἀντὶ τοῦ Η, ὡς καλύβα, δά, ἀντὶ καλύβη, δή, κατὰ τὰ Δωρ. τᾶς θαλάσσας, ἁμέρα, ἀντὶ τῆς θαλάσσης, ἡμέρα.
– ἀντὶ τοῦ Ο, ὡς ἀφαλός, ἀντὶ ὀμφαλός, κατὰ τὰ κυνάμυια, ποδάνιπτρον, ἀντὶ κυνόμυια, ποδόνιπτρον.
– Προσθέτουσι τὸ Α, ὡς ἀβδέλα, λογιάζω, ἀντὶ βδέλα, λογίζω, κατὰ τὰ ἄσταχυς, ὀφιακός, ἀντὶ στάχυς, ὀφικός.

  1. Β. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Αἰολικοῦ διγάμματος, ὡς παλαίβω, βρακί, ἀντὶ παλαίω, ῥάκος, κατὰ τὰ Δωρ. βαβέλιος, βρόδον, ἔβασον, ἀντὶ ἀέλιος, ῥόδον, ἔασον.
  2. Γ. Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Αἰολ. Διγάμματος, ὡς γαῖμα, ἄγουρος, ἀντὶ αἷμα, ἄωρος, κατὰ τὰ γίσον, βδοῦπος, γισχύς, ἀντὶ ἴσον, δοῦπος, ἰσχύς.

– ἀντὶ τοῦ Β, ὡς γλέπω, ἀντὶ βλέπω, κατὰ τὰ γλέφαρον, γλήχων, ἀντὶ βλέφαρον, βλήχων.
– ἀντὶ τοῦ Ν κειμένου πρὸ ἑτέρου Ν, ὡς τύραγνος, σύγνεφο, ἀντὶ τύραννος, σύννεφον, κατὰ τὰ ἵγνυμι, καθίγνυμι, ἀντὶ ἵννυμι, καθίννυμι.
– ἀντὶ τοῦ ΣΣ, ὡς φυλάγω, ἀντὶ φυλάσσω, κατὰ τὰ αἰολ. ὀρύγω, ἀντὶ ὀρύσσω.
– Προσθέτουσι τὸ Γ, ὡς ἀγκίδα, ἀγκινάρα, ἀντὶ ἀκίδα, κινάρα, κατὰ τὰ ἄγνοια, καγχάζω, πλαγγών, ἀντὶ ἄνοια, καχάζω, πλαγών.
– Ἀφαιροῦσιν αὐτό, ὡς βρεμένος, πρᾶμα, ἀχέλι, ἀντὶ βρεγμένος, πρᾶγμα, ἔγχελυς, κατὰ τὸ Δωρ. ὀλίος, ἀντὶ ὀλίγος.

  1. Δ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Θ· ὡς δειάφι, ἀντὶ θεῖον, κατὰ τὰ δέλω, δεός, ἀντὶ θέλω, θεός.

– ἀντὶ τοῦ Τ, ὡς ἀδράχτρι, ἀντὶ ἄτρακτος, κατὰ τὰ Δωρ. μελέδη, Ἀδραμύττειον, ἀντὶ μελέτη, Ἀτραμύττειον.

  1. Ε. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Α, ὡς φτερνίζομαι, ἀντὶ πτάρνυμαι, κατὰ τὰ βέ3ρεθρον, ἔρσην, ἀντὶ βάραθρον, ἄρσην.

– ἀντὶ τοῦ Η, ὡς ξερός, ξηρός, κατὰ τὸ Ἄρες, ἀντὶ Ἄρης.
– ἀντὶ τοῦ Ι, ὡς ἐδικός, ἀντὶ ἰδικός, κατὰ τὰ δεκάζω, ἀντὶ δικάζω.
– ἀντὶ τοῦ Ο, ὡς ἀλέτρι, ἀντὶ ἄροτρον, κατὰ τὸ Ἐρέτρια, ἀντὶ Ἀρότρια.
– Προσθέτουσι τὸ Ε, ὡς ἐτοῦτο, ἤρτανε, ἀντὶ τοῦτο, ἦλθον, κατὰ τὰ ἐρωδιός, ἐτεός, ἐείκοσι, ἠέ, ἀντὶ ῥωδιός, ἐτός, εἴκοσι, ἤ.
– Ἀφαιροῦσιν αὐτό, ὡς θωρῶ, νοῖκι, ἀντὶ θεωρῶ, ἐνοίκιον, κατὰ τὰ νοσσιά, κεῖνος, ἀντὶ τῶν νεοσσιά, ἐκεῖνος.

  1. Ζ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Γ, ὡς συνάζω, ἀντὶ συνάγω, κατὰ τὰ Δωρ. ὀλίζων, ζεύω, ἀντὶ ὀλίγον, γεύω.

– ἀντὶ τοῦ Δ, ὡς ζαρκάδι, ἀντὶ δορκάς, κατὰ τὸ Αἰολ. δυγός, ἀντὶ ζυγός.
– Προσθέτουσι τὸ Ζ ὡς χαρακτῆρα φωνηεντολήκτων ῥημάτων, ὡς λούζω, ἀντὶ λούω, κατὰ τὰ ἀτιμάζω, πρίζω, τροχάζω, ἀντὶ ἀτιμάω, πρίω, τροχάω.

  1. Η. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Α, ὡς φοβερή, ἀντὶ φοβερά, κατὰ τὸ ἡμέρη, ἀντὶ ἡμέρα.

– ἀντὶ τοῦ Ε, ὡς σίδερο, ἀντὶ σίδηρον, κατὰ τὸ Ἀχιλλῆος, ἀντὶ Ἀχιλλέως.
– ἀντὶ τῆς συλλαβικῆς αὐξήσεως, ὡς ἤφερα, ἤλεγα,ἀντὶ ἔφερα, ἔλεγα, κατὰ τὸ ἠδυνάμην, ἤθελον, ἀντὶ ἐδυνάμην, ἔθελον.

  1. Ι. – Προσθέτουσιν αὐτό, ὡς ἴσια, κινιῶνται, ἀντὶ ἴσα, κινῶνται, κατὰ τὰ ἀκριόεις, ἐνί, ἀντὶ ἀκρόεις, ἐν.

– Ἀφαιροῦσιν αὐτό, ὡς περβατῶ, σημερνός, ἀντὶ περιπατῶ, σημερινός, κατὰ τὰ Αἰολ. ἀρχάος, Ἄλκαος, ἀντὶ ἀρχαῖος, Ἀλκαῖος.

  1. Κ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Γ, ὡς ὀρτύκι, ἀντὶ ὀρτύγιον, κατὰ τὸ Κρόσφος, ἀντὶ Γρόσφος.

– ἀντὶ τοῦ Χ, ὡς σκίζω, σκάρα, ἀντὶ τοῦ σχίζω, ἐσχάρα, κατὰ τὰ Δωρ. δέκομαι, κιτών, ἀντὶ δέχομαι, χιτών.
– Ἀφαιροῦσι τὸ Κ, ὡς ἀμόνι, ἀντὶ ἄκμων, κατὰ τὸ πεπτηώς, ἀντὶ πεπτηκώς.

  1. Μ. – προσθέτουσιν αὐτό, ὡς ἀκουρμαίνομαι, ἀντὶ ἀκροάομαι, κατὰ τὰ μία, χρίμπτω, ἀντὶ ἴα, χρίπτω.

– Ἀφαιροῦσιν αὐτό, ὡς ἀφαλός, ἀντὶ ὀμφαλός, κατὰ τὸ κύβαλον, ἀντὶ κύμβαλον.

  1. Ν. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Λ, ὡς βάνω, ἀντὶ βάλλω, κατὰ τὰ Δωρ. ἦνθον, φίντατος, ἀντὶ ἦλθον, φίλτατος.

– Προσθέτουσι τὸ Ν ἐν μέσῳ καὶ ἐν τέλει τῶν λέξεων, ὡς φέρνω, χρυσόνω, νάν, ἀντὶ φέρω, χρυσόω, νά, κατὰ τὰ δύνω, χύνω, τίνω, κεν, ἀντὶ δύω, χέω, τίω, κε.

  1. Ξ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Σ, ὡς ἐπέταξεν, ἀντὶ ἐπέτασε, κατὰ τὸ Δωρ. καθίξας, ἀντὶ καθίσας.
  2. Ο. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Α, ὡς ὀχτίδα, ἀντὶ ἀκτίς, κατὰ τὰ Αἰολ. στροτός, ὀστακός, ἀντὶ στρατός, ἀστακός.
  3. ΟΥ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Ο, ὡς οὖλος, ἀντὶ ὅλος, κατὰ τὰ κούρη, μοῦνος, ἀντὶ κόρη, μόνος.

– ἀντὶ Υ, ὡς ξουράφι, ἀντὶ ξυράφιον, κατὰ τὰ Αἰολ. κοῦνες, κοῦμα, ἀντὶ κύνες, κῦμα.

  1. Π. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Τ, ὡς παγῶνι, ἀντὶ ταώς, κατὰ τὸ Δωρ. σπάδιον, ἀντὶ στάδιον.

– ἀντὶ τοῦ Φ, ὡς ῥαπάνι, ἀντὶ ῥάφανος, κατὰ τὸ Αἰολ. ἀμπίθυρον ἀντὶ ἀμφίθυρον.

  1. Ρ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Λ, ὡς προιάρι, ἀντὶ πλοιάριον, ἀδερφός, ἀντὶ ἀδελφός, κατὰ τὸ κρίβανος, ἀντὶ κλίβανος.
  2. Σ. – Προσθέτουσιν αὐτὸ ἐν ἀρχῇ, ὡς σκόνι, ἀντὶ κόνις, κατὰ τὸ σμικρός, ἀντὶ μικρός.
  3. Τ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Θ, ὡς ἦρτε, ἀντὶ λθε, κατὰ τὰ Αἰολ. χρέστω, ἐλέστω, ἀντὶ χρέσθω, ἐλέσθω (ἴδ. Οἰκονομίδ. Λοκρ. Ἐπιγρ. σ. 10, 21).

– Προσθέτουσιν αὐτὸ ἐν ἀρχῇ, ὡς τοῦτος, κατὰ τὸ τόφρα, ἀντὶ ὄφρα.

  1. Υ. – Ἀφαιροῦσιν αὐτό, ὡς βρίζω, ὄχι, ἀντὶ ὑβρίζω, οὐχί, κατὰ τὰ ἀτάρ, ἀελλόπος, ἀντὶ αὐτάρ, ἀελλόπους.

– Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Αἰολ. διγάμματος, ὡς βρωμεύω, ἀντὶ βρωμέω, κατὰ τὸ ἀπολαύω, ἀντὶ ἀπολάω.

  1. Φ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Θ, ὡς στάφνη, ἀντὶ στάθμη, κατὰ τὰ Αἰολ. φήρ, φλᾶν, ἀντὶ θήρ, θλᾶν.

– ἀντὶ τοῦ Π, ὡς φτωχός, ἀντὶ πτωχός, κατὰ τὸ ἀσφάραγος, ἀντὶ ἀσπάραγος.

  1. Χ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Θ, ὡς σπρώχνω, ἀντὶ προωθῶ, κατὰ τὸ Δωρ. ὄρνιχα, ἀντὶ ὄρνιθα.
  2. ΙΟΝ. – Ἀποκόπτουσιν τὴν ὑποκοριστικὴν ταύτην κατάληξιν εἰς Ι, ὡς ψωμί, τυρί, ἀντὶ ψωμίον, τυρίον, κατὰ τὸ Δωρ. ἔρι ἀντὶ ἔριον.
  3. Ἀποκόπτουσιν τὰς ῥηματικὰς καταλήξεις, ὡς λές, λέμε, λέν, ἀντὶ λέγεις, λέγομεν, λέγουσιν, κατὰ τὰ Δωρ. ἔγεντο, ἔγρετο, παῦ, ἀντὶ ἐγένετο, ἐγείρετο, παῦσον.
  4. Προτιμῶσι τὰ ἀσυναίρετα ὡς συκιά, ἀγαπάω, ἀντὶ συκῆ, ἀγαπῶ, κατὰ τὰ πολυπληθῆ ἀρχαῖα Ἰωνικά.
  5. Τηροῦσιν ἀναύξητα τὰ ἀπὸ φωνήεντος ἀρχόμενα ῥήματα, ὡς ἀγάπησε, ἀντὶ ἠγάπησε, κατὰ τὸ ἀμείβετο, ἀντὶ ἠμείβετο.
  • β’. Ἰδιόρρυθμος ἰδιωτισμός.

  1. Α. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Η, εἰς τὰς χρονικὰς αὐξήσεις, ὡς ἀγαποῦσα, ἀντὶ ἠγάπων.

– Ἀφαιροῦσιν αὐτό, ὡς σπαράγι, ἀντὶ ἀσπάραγος.

  1. ΑΙ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Η, ὡς ἐλῃά, ἀντὶ ἐλαία.

– Ἀφαιροῦσιν αὐτὸ ἐν ἀρχῇ, ὡς γίδα, ἀντὶ τοῦ αἰγίδα.

  1. Β. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Γ, ὡς βογγάω, ἀντὶ γογγύζω.

– ἀντὶ τοῦ Μ, ὡς βυζάνω, ἀντὶ μυζάω.

– ἀντὶ τοῦ Π, ὡς περβατῶ, ἀντὶ περπατῶ.

Ἀφαιροῦσι τὸ Β, ὡς διάολος, ἀντὶ τοῦ διάβολος.

  1. Γ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Κ, ὡς γυρτός, γουβιός, ἀντὶ κυρτός, κωβιός.

– Ἀφαιροῦσιν αὐτό, ὅταν μάλιστα ἦναι ὡς ῥηματικὸς χαρακτήρ, ὡς ἅῖος, λέω, τρώω, ἀντὶ ἅγιος, λέγω, τρώγω.

  1. Ε. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Υ, ὡς ἀρτένω, ἀντὶ ἀρτύνω.
  2. Ζ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Λ, ὡς βγάζω, ἀντὶ ἐκβάλλω.

– ἀντὶ τοῦ Σ, ὡς ζαφεῖρι, ἀντὶ σάπφειρος.

  1. Η. – Μεταχειρίζονται τοῦτο ἀντὶ τοῦ Ε, ὡς μηλῃά, ἀντὶ μηλέα.

– ἀντὶ τοῦ Ω, ὡς πηγοῦνι, ἀντὶ πώγων.
– Ἀφαιροῦσι τὸ Η, ὡς παργορῶ, ἀντὶ παρηγορῶ, λιάζω, ἀντὶ ἡλιάζω.

  1. Θ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Τ, ὡς θροφή, ἀντὶ τροφή.

– ἀντὶ τοῦ Φ, ὡς ἀθιβολή, ἀντὶ ἀμφιβολία.
– Προσθέτουσι τὸ Θ, ὡς ἀλέθω, ἀντὶ ἀλέω.

  1. Κ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Σ, εἰς τὰς εἰς ΣΑΝ μάλιστα καταλήξεις τοῦ παθ. ἀόρ. ὡς ἐγράφτηκαν, ἀντὶ ἐγράφθησαν.

– ἀντὶ τοῦ Τ, ὡς φκυάρι, ἀντὶ πτυάριον.

  1. Λ. – Μεταχειρίζονται τοῦτο ἀντὶ τοῦ Ν, ὡς πλεμόνι, ἀντὶ πνεύμων.

– ἀντὶ τοῦ Ρ, ὡς ἀλέτρι, ἀντὶ ἄροτρον.

  1. Μ. – Μεταχειρίζονται τοῦτο ἀντὶ τοῦ Υ, ὡς λάμνω, ἀντὶ ἐλαύνω, ῥέμμα, ἀντὶ ῥεῦμα.

– Ἀφαιροῦσιν αὐτό, ὡς νύφη, ἀντὶ νύμφη.

  1. Ν. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Δ, ὡς δίνω, ἀντὶ δίδω.

– ἀντὶ Μ, ὡς στάφνη, ἀντὶ στάθμη.
– Προσθέτουσιν αὐτὸ ἐν ἀρχῇ, ὡς νηχός, νοικοκύρης, ἀντὶ ἦχος, οἰκοκύρης.
– Ἀφαιροῦσιν αὐτό, ὡς πεθερός, ξύλο, δέ, ἀντὶ πενθερός, ξύλον, δέν.

  1. Ο. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Ε, ὡς ὀχτρός, ἀντὶ ἐχθρός.

– ἀντὶ τοῦ ΟΥ, ὡς μοῦργα, ἀντὶ ἀμόργη.
– ἀντὶ τοῦ Υ, ὡς ὁγρός, ἀντὶ ὑγρός.
– Προσθέτουσι τὸ Ο, ὡς ἀκόμη, ἀντὶ ἀκμήν.
– Ἀφαιροῦσιν αὐτό, ὡς δόντι, φίδι, σκόρδο, ἀντὶ ὀδούς, ὄφις, σκόροδον.

  1. ΟΥ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ ΑΥ, ὡς τούταις, ἀντὶ αὖται.

– ἀντὶ τοῦ Η, ὡς σουπιά, ἀντὶ σηπία.
– ἀντὶ τοῦ Ι, ὡς λῃτρουβιό, ἀντὶ ἐλαιοτριβεῖον.
– ἀντὶ τοῦ Ω, ὡς κουδούνι, ἀντὶ κώδων.

  1. Π. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Β, ὡς μπαίνω, ἀντὶ ἑμβαίνω.

– ἀντὶ τοῦ Υ, ὡς κάπσι (= κάψι), ἀντὶ καῦσις.

  1. Ρ. – Προσθέτουσιν αὐτὸ ἐν ἀρχῇ, ὡς ῥόζος, ἀντὶ ὄζος.
  2. Σ. – Προσθέτουσιν αὐτὸ ἐν τέλει, ὡς τότες, ἀντὶ τότε.

– Ἀφαιροῦσιν αὐτὸ καὶ μάλιστα ἐκ τῆς καταλήξεως ις τῶν ὀνομάτων, ὡς χαλεύω, σήτα, πόλι, ἀντὶ σκαλεύω, σήστρα, πόλις.
– Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Θ, ὡς πσεῖρα (= ψεῖρα), ἀντὶ φθεῖρα.

  1. Τ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Γ, ὡς ῥάτα, ἀντὶ ῥάγα.

– ἀντὶ τοῦ Δ, ὡς σφοντύλι, ἀντὶ σπόνδυλος.
– ἀντὶ τοῦ Φ, ὡς βλάστημος, ἀντὶ βλάσφημος.

  1. ΤΣ. – Μεταχειρίζονται αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Θ, ὡς σκαντσόχερας, ἀντὶ ἀκανθόχοιρος.

– ἀντὶ τοῦ Κ, ὡς Τσυκνιάς, ἀντὶ Κύκνος.
– ἀντὶ τοῦ Ξ, ὡς τσώφλοιο, ἀντὶ ἐξώφλοιον.
– ἀντὶ τοῦ Τ, ὡς ῥετσίνι, ἀντὶ ῥητίνη.
– ἀντὶ τοῦ ΤΤ, ὡς κότσι, ἀντὶ κόττος.

  1. Υ. – Μεταχειρίζονται τοῦτο ἀντὶ τοῦ Ε, ὡς χύνω, ἀντὶ χέω.
  2. Φ. – Μεταχειρίζονται τοῦτο ἀντὶ τοῦ Υ, ὡς κάπσι (= κάψι), ἀντὶ καῦσις.

– ἀντὶ τοῦ Χ, ὡς ἀγλείφω, ἀντὶ λείχω.

  1. Χ. – Μεταχειρίζονται τοῦτο ἀντὶ τοῦ Κ, ὡς χτίζω, ἀντὶ κτίζω.

– ἀντὶ τοῦ Π, ὡς ῥίχτω, ἀντὶ ῥίπτω.
–  ἀντὶ τοῦ Τ, ὡς παχνί, ἀντὶ φάτνη.

– Ἀφαιροῦσιν τὸ Χ, ὡς ὄεσκε, ἀντὶ ὄχεσκε (= οὐχί).

  1. – Μεταχειρίζονται τὴν κατάληξιν ης, ἀντὶ τῆς ιος, καὶ μάλιστα εἰς τὰ κύρια ὀνόματα, ὡς Δημήτρης, νοικοκύρης, ἀντὶ Δημήτριος, οἰκοκύριος.
  2. – Μεταχειρίζονται τὰς καταλήξεις ες, αδες (καὶ ἐνίοτε ηδες) εἰς τὰς πληθ. ὀνομαστικάς, καὶ τὰς αις, αδαις (καὶ ἐνίοτε ηδες) εἰς τὰς πληθ. αἰτιατικὰς τῶν πρωτοκλίτων, ὡς ἡ ἀρετή, ἡ ἀρετές, ταῖς ἀρεταῖς – ὁ λογάς, οἱ λογάδες, τοὺς λογάδας – ὁ πατέρας, οἱ πατέρες (καὶ πατέριδες), τοὺς πατέραις (καὶ πατέριδαις) κτλ.
  3. – Μεταθέτουσι τὸ Σ εἰς τὰ ἄρθρα, ὡς τσή, τσού, ἀντὶ τῆς, τοὺς κτλ.
  4. – Προσθέτουσιν ν (= να) μεταξὺ τοῦ βοηθητικοῦ θὰ καὶ τοῦ ῥήματος, ὅταν τοῦτο ἄρχηται ἀπὸ κ, π, τ, ὡς θὰ ν᾿ καταιβῶ, θὰ ν᾿ πᾶμε, θὰ ν᾿ τρέξω. Εἰς πᾶσαν δ᾿ ἄλλην περίπτωσιν λέγουσι θὰθὰ νά, ὡς θὰ φάγω, ἢ θὰ νὰ φάγω.

Καὶ τοιοῦτοί εἰσιν οἱ τῆς λευκαδικῆς διαλέκτου ἐπικρατέστεροι ἰδιωματισμοί. Οὐχ ἧττον δ᾿ ἐν τῇ σειρᾷ τῆς Συλλογῆς μας, ὅπου ἤθελε δοθῆ ἡμῖν ἀφορμή, δὲν θέλομεν λείψει νὰ ἐπιφέρωμεν καὶ ἄλλας γραμματικὰς παρατηρήσεις, διευκρινίζουσας τὴν ἐπιχώριον διάλεκτον.