πεζόβολος (ο)

αλιευτικό δίχτυ κυκλικού σχήματος με νήμα διαφόρων ποιοτήτων, λινό, βαμβακερό, μεταξένιο.
Οι ψαράδες που χρησιμοποιούν πεζόβολο, ψαρεύουν στα παραλιακά μέρη, όπου κινούνται – την καλοκαιρινή περίοδο – κοπάδια ψαριών, ιδίως στράδια (=αρσενικοί κέφαλοι).
Για να παρασύρουν το κοπάδι χρησιμοποιούν ως δόλωμα δύο τρία όμοια ψάρια ζωντανά, που τα σέρνουν παράλληλα. Την κατάλληλη ώρα απλώνουν (πετούν με τέχνη) το πεζόβολο που αιχμαλωτίζει τα περαστικά ψάρια.
[Με την ευκαιρία αυτή καταγράφομε από τις “σημειώσεις” του στον “Αθανάσιο Διάκο” του ποιητή Αρ. Βαλαωρίτη τα σύνεργα της ψαρικής τέχνης που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι ψαράδες της Χώρας και των παραλιών, καθώς και την ονομασία πολλών ψαριών.
Κι αυτό γίνεται γιατί έτσι συγκεντρωμένες οι λέξεις, βοηθούν καλύτερα τον αναγνώστη, παρότι οι περισσότερες απ΄ αυτές και πολλές άλλες είναι εδώ λεξικογραφημένες στην οικεία τους θέση.
Σημειώνει λοιπόν ο ΒΑΛ. ύστερα από μικρό πρόλογο: “Πόσον θησαυρόν λέξεων και φράσεων ηδύνατό τις να συλλέξει ερευνών και τούτο το τμήμα του δημώδους γλωσσολογικού αρχειοφυλακίου, και πόσον ήθελε φανή αξία θαυμασμού η ακατανόητος διαφύλαξις της πατρικής περιουσίας“, και συνεχίζει: “Εντός του ευτελούς και πενιχρού μονοξύλου του Έλληνος αλιέως ήθελεν ευρεθή ο πεζόβολος, ο γρίπος και το πεζογρίπι, η ψάθα, τα καλαμωτά, το καμάκι, η πρυά (πυρά), ο ολκός ή βολκός η πόχα, ο δόλος, η τονιά, τα φελούρια, η συρτή. Καθώς ήθελεν ευρεθή άθικτος και αβλαβής εν τοις κόλποις του αλιευτικού κοφίνου, ο χάνος, η πέρκα, η χελούδα, η δράκαινα, η σμέρνα, ο ολφός, ο σαργός, το μελανούρι, ο πιννοτήρας, η μαρίδα, ο όρκυνας, ο κέφαλος, ο αχινιός ή αχινός, το μύδι, ο προσφορίτης, ο κοχλιός, η ριχτιά, το μηλοκόπι, ο σπάρος, το λαβράκι, η ρίνα, το σαλάχι (ούτινος το κέντρον επιζήτητον εις παρακέντησιν του φλέγμονος, εξ ου προσβάλλονται τα κτήνη), η μουδίστρα, η σκύλος, η μαινίδα, η φώκα, η αθερίνα, ο δάχτυλος, η σουλήνα, το σταυρίδι, ο κολιός, ο λεθρίνος, ο μούρμουρας, ο αποτρόπαιος πόρφυρας και πλήθος άλλων …“].