πάσα-ύλη

Μια λέξη.
Δεν έχουμε εδώ λευκαδίτικες λέξεις ή και καρσάνικες. Έχουμε έναν ιδιωματισμό που προέκυψε από το σμίξιμο δύο ελληνικότατων λέξεων (πάσα και ύλη, άπασα η ύλη) με ιστορία που θυμίζει τα παιδικά του πάλαι ποτέ Δημοτικού, χρόνια.
Αξίζει να θυμηθούμε: Οι τότε δημοδιδάσκαλοι χρησιμοποιούσαν ως βοήθημα διδασκαλίας ογκώδες βιβλίο με τίτλο “Άπασα (η) ύλη”, η διδακτέα, όπως θα λέγαμε στην εκπαιδευτική γλώσσα, όλων των μαθημάτων του Δημοτικού. Οι μαθητές πέρα του “Αναγνωστικού” δεν διέθεταν άλλα βοηθητικά βιβλία, όπως σήμερα, που για κάθε μάθημα υπάρχει το αντίστοιχο βιβλίο. Άκουγαν το δάσκαλο και κράταγαν κάποιες σημειώσεις ή περιλήψεις “καθ΄ υπαγόρευσιν”.
Την ‘Απασα ύλη” ή πασαΰλη την γνώριζαν τα παιδιά των δασκάλων. Οι δάσκαλοι την συμβουλεύοταν κατά την ώρα της διδασκαλίας με κρυφές ματιές από την ειδική θήκη της έδρας, που την είχαν ανοιγμένη, και με τρόπο ώστε να μη βλέπουν οι μαθητές το δάσκαλο να τα διαβάζει την ώρα που τους δίδασκε. Ο δάσκαλος για τα παιδιά ήταν “παντογνώστης”. Το βοήθημα πάντως της πασαΰλης υποτίθεται ότι ήταν για το σπίτι και προϋπέθετε την “κατ΄οίκον¨προπαρασκευή του δασκάλου, αρχή που είναι διαχρονική. ‘Ετυχε να έχω τον πατέρα μου δάσκαλο και να γνωρίζω έτσι από πρώτο χέρι.