κάρφωμα (αρρώστιας)

γινόταν από την ξορκίστρα, ήταν πρακτικός τρόπος θεραπείας ασθενειών. Το κάρφωμα ήταν γνωστό από τους αρχαίους ως κατάδεσμος ή καταπασσάλευση και γινόταν για πολλούς λόγους. Ήταν μαγικός τρόπος, με τον οποίο μπορούσε κανείς να κάμει κακό σε κάποιον που φθονούσε ή εχθρευόταν, να τιθασσεύσει φυσικά φαινόμενα και άγρια ζώα, να σταματήσει επιδημίες κ.λπ. Έτσι κάρφωναν τον σίφουνα, τον εχθρο τους, τα άγρια ζώα, το χαλάζι. Στη Λευκάδα, κάρφωναν αρρώστιες, αν και δεν ήταν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Γινόταν ως εξής: Ο εξορκιστής έπαιρνε ένα μεγάλο καρφί και καθώς τόμπηγε σε κορμό δέντρου, στο χώμα ή σε ξύλινους παραστάτες πόρτας, ανάλογα με τον σκοπό του καρφώματος, έλεγε μυστηριακά: “καρφώνω, καρφώνω …”, κι ο άρρωστος ρωτούσε: “τι καρφώνεις;” κι εκείνος απαντούσε π.χ. “καρφώνω το ροσοπίλι σου, το ρίμμα του ματιού σου , τη θέρμη σου την αναποδιασμένη” κ.λπ. Και συνέχιζε μόλις ακουόμενος το ξόρκι του, που το απάγγελνε τρεις φορές. Καμιά φορά το κάρφωμα γινόταν με μαυρομάνικο μαχαίρι, ιδίως για τον σίφουνα , από τους θαλασσινούς (οι παλιοί καϊκολόγοι του Μεγανησίου και του Βλυχού μόλις σίμωνε τρόμπα, όπως λέγανε το σίφουνα, κάρφωναν ένα μαχαίρι στο κατάρτι και έκαναν ξόρκι για να απομακρυνθεί το κακό). Οι παλιοί επίσης κάρφωναν με μαχαιρι και τους αρρώστους. Υπάρχουν πολλές παραδόσεις για καρφώματα ασθενειών στη Λεκάδα, όπως πχ. το 1918 στην Κατούνα, με την επιδημία της γρίπης κάρφωσαν την αρρώστια κάτω από ένα πιάτο. Λένε ότι το πιάτο βρίσκεται στν εκκλησιά του Αγίου Αθανασίου. Το κάρφωμα αυτό έγινε από όλο το χωριό με τη συμμετοχή του παπά.

Από τη σειρά βιβλίων “Λαογραφικά της Λευκάδας” του Πανταζή Κοντομίχη