γκάρδης (ο)

1. το βλαστάρι του κρεμμυδιού, το σκαμπαύλι.
2. η λεπτή βέργα από ξύλο ή καλάμι, που μπαίνει στην αντίστοιχη επιμήκη αυλακιά που έχει το αντί του σπιτικού αργαλειού και συγκρατεί τις άκρες των νημάτων.
3. γκάρδης λέγεται και το κεντρικό βλαστάρι, ο καυλός, της δρακοντιάς. Ο Βαλαωρίτης (Αθανάσιος Διάκος, σχόλια) επισημαίνει: “Τίνες πιστεύουν ότι την αυτής ιδιότητα (με το φειδοχόρτι) έχει και η δρακοντιά, φυτόν περικλείον εντός πρασινωπής θήκης, καυλόν ερυθροειδή, κοινώς λεγόμενον γκάρδην.. Ο καυλός ούτος αποεφρούμενος είναι αντιφάρμακον, του ιού των όφεων.”

Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος – Πανταζής Κοντομίχης

Γκάρδης /ὁ/ (ἐν-καρδία) = τὸ κεντρικὸν ἀνθηφόρον ἔκφυμα τοῦ κρομμύου, κρεμμυδοβλάσταρο, σκαμπαῦλι, ὁ λεπτὸς ραβδίσκος ὅστις παρεντιθέμενος εἰς ἀντίστοιχον αὐλάκιον ποὺ ἔχει τὸ «ἀντὶ» συγκρατεῖ τὸ ἄκρον τῶν νημάτων εἰς τὸν ἀργαλειόν.

Tα Λευκαδίτικα – Χριστόφορος Λάζαρης

Γκάρδης = ὁ τρυφερός σποροβλαστός τοῦ κρεμμυδιοῦ.