μπουρμπουλυάζω

Μπουρμπουλυάζω § ἡ λ. πεποιημένη ἐκ τοῦ ἤχου, ὃν ἀποτελεῖ τὸ κοχλάζον ὕδωρ· ὁ ἦχος δὲ οὗτος ἢ τὸ ἀναπήδημα ἁπλῶς τοῦ ὕδατος καλεῖται μπουρμπουλύαμα· § πᾶν τὸ ποιοῦν ὑπόκωφον ἦχον λέγομεν ὅτι μπουρμπουλυάζει. Π. Μπουρμπουλυάζει ὁ κόσμος (ὅταν ἐκ τῆς συσσωρεύσεως τῆς πολῆς ἀποτελῆται ποιός τις ἦχος). § σημ. ἁπλῶς τὸ ἀναπηδῶ, ἀναφέρομαι. Π. μπουρμπουλυάζει τὸ νερό (ὅταν ἀναπηδᾷ ἐκ τῆς πηγῆς) κτλ.

Σημ. Ἐκ τοῦ ἀρχ. βαρβορύζω (μπ = βχ υδ.). ου ἀντὶ ο κατὰ τὸ μούργα ἀντὶ ἀμόργη, οὗλος ἀντὶ ὅλος, λ ἀντὶ ρ κατὰ τὸ ἀλέβρι ἀντὶ ἄροτρον. πλεονασμῷ δὲ τοῦ α κατὰ τὰ λογιάζω ἀντὶ λογίζω. Παρ᾿ Ἡσυχίῳ εὕρηται “βορβορυγή· ποιός τις ἦχος” καὶ “βορβορύζει· γογγύζει”. – Ὁ δὲ Σουΐδας λέγει “βορβορυγμὸς ὁ ἦχος τοῦ ὕδατος ἐπιφερόμενος (ἐν λ.)” ὅπερ διορθωτέον “ὁ ἦχος τοῦ ὕδατος ἐπιφερομένου”. Ὁ δὲ Φαβωρῖνος καὶ αὐτὸς σφαλλόμενος γρ. “βορβορυγμός· ὁ ἐπιφερόμενος ἦχος τοῦ ὕδατος (ἐν λ.)” ὅπερ διορθωτέον “ὁ ἦχος τοῦ ἐπιφερομένου ὕδατος”· τὰς διορθώσεις δὲ ταύτας ὀφείλομεν εἰς τὸ σημαινόμενον, ὅπερ διεσώθη ἐν τῇ δημοτικῇ γλώσσῃ λέγουσῃ μπουρμπούλυασμα οὐ μόνον τὸν ἦχον ἀλλὰ καὶ τὸ ἀναπήδημα τοῦ ὕδατος. Ἐκ τούτου καὶ τὸν ὁμηρικὸν στίχον αἷμα δ᾿ ἀνηκόντιζε διὰ στρεπτοῖο χιτῶνος (Ἰλ. Ε΄. 113). Ὁ παρ᾿ ἐμοὶ ἀνώνυμος μεταφραστής, περὶ οὗ ἀνωτέρω εἴπομεν, (ἐν λ. Μαρτιάκο) μεταφράζει καὶ τὸ αἷμα ἐμπουρμπούλυζε διὰ μέσου τοῦ στρεπτοῦ σιδεροποκαμίσου, τοὐτέστιν ἀνεπήδα, ἀνεφέρετο. Ἐκ τοῦ ῥήματος τούτου ἐγένετο καὶ τὸ ὄνομα μπούρμπουλας, ὃ σημαίνει τὸν κάνθαρον, διὰ τὸν ὑπ᾿ αὐτοῦ ἀποτελούμενον ὑπόκωφον ἦχον. Οἱ Κρῆτες λέγ. βουρβουλίζει (γρ. βουρβουλύζει) = ἀποτελεῖται ποιός τις ἦχος ἐκ τοῦ πατουμένου πηλοῦ ἢ έκ τοῦ ῥέοντος ὕδατος (ἰδ. Φιλίσ. Δ΄. σ. 513).

Ὁ Βυζ. παραλείπει τὴν λέξιν.