αναφτα(γ)ούρα (η)

1. η ξαφνική εξαφάνιση, η αναταραχή σε ζώα κι ανθρώπους: “Τι αναφταούρα έπεσε και χάθηκε η κότα; Τώρα μόλις την είδα” – “Μπα, ο Χριστιανός μου, πώς χάθηκε; Αναφταγούρα τον έπιασε;
   Κατάρα: “Μπα, κακή αναφταγούρα να πέσει!”
2. Όταν κάτι δεν αβγατίζει, μένει στα ίδια.

Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος – Πανταζής Κοντομίχης

Ἀναφταγοῦρα:  /ἡ/ (ἀνὰ-  πτοιάω -ομαι) = ἐξαφάνισις, καταστροφή.

Tα Λευκαδίτικα – Χριστόφορος Λάζαρης